Na de laatste noot

Voor het tienjarig bestaan van ons koor Savia Flamenca zongen we op zondag 5 oktober een misa flamenca in de Sint-Lambertuskerk van Neeroeteren. Een dankviering waarin flamenco en liturgie elkaar vonden, over de grenzen van geloof en levensbeschouwing heen. Pastoor emeritus Gerard Vissers ging de mis voor, onze maestro Antonio Paz (bege)leidde het koor en we hadden een aandachtig publiek.

Een week is voorbij, en toch lijkt het alsof de misa nog niet uitgezongen is. In het hoofd gaat ze door, bewegend op het ritme van het dagelijkse leven. Soms hoor ik een melodie, een klank van de gitaar, een stem die ergens in mij verderzingt. Alsof het feest van dank en vreugde niet voorbij is maar stilletjes gaat liggen op de bodem van mijn hart, zodat ik er altijd terug naartoe kan.

Zon door kleurig glas

De zon speelde mee vorige zondag. Ze gleed door de glas-in-loodramen, raakte schouders, gezichten, handen. De prachtige schilderingen in de nok van de kerk lichtten op in al hun feestelijk vernuft. Alles in de ruimte deed mee: de lucht, het licht, de stilte tussen de noten.

We hadden er samen naartoe geleefd. Gestudeerd, gerepeteerd, gelachen, gezucht, gepolijst. En dan was het daar plots, dat ene uur waarin alles samenviel. De stemmen, de maestro, de mensen, de akoestiek, de voorganger. Alles klopte en alle onderdelen vielen als puzzelstukjes samen. Er hing iets in de lucht wat niet te plannen valt.

Wat men duende noemt

En op het einde, applaus. Niet één, niet twee ... vier keer! De lach op het gezicht van de koorleden, de waardering van de luisteraars en wij die applaudiseerden voor hen, voor onze maestro, voor de pastoor en zijn team ... een uiting van eenheid, van al die volle harten die spraken via de handen. Hoe flamenco kan het zijn?

Wat er gebeurde was meer dan muziek. Het was dat ongrijpbare moment waarin alles samen trilt en waar flamenco een woord voor heeft: duende. Mystiek? Universele emotie? Bezieling? In elk geval vonken die overslaan tussen muziek, muzikanten, dansers, toehoorders ... tussen mensen, zonder onderscheid, onnodig om het uit te leggen, iedereen voelt het.

Wat blijft hangen?

De toewijding van de pastoor en de koster, de warmte van de mensen in de banken, de geluksmomenten van de koorleden. En later, de reacties, de foto’s, de filmpjes, de berichtjes. Maar het mooiste was die onuitspreekbare beleving, waarin iedereen op zijn manier even deel uitmaakte van iets groters. Iets dat ons overstijgt, als zonlicht dat door hoge glasramen valt.

Misschien is dat het echte wonder van samen voluit zingen: dat het een brug slaat tussen mensen die anders zelden dezelfde taal spreken, letterlijk noch figuurlijk. En dat, zelfs nu de klanken verstomd zijn, dat samentrillen nazindert. In muziek, in herinneringen, in dat gevoel van dankbaarheid dat blijft.

Deze misa is voorbij.
We bereiden ons voor op de volgende.
Dat is het leven.

Lene Vandersteegen
Namens Savia Flamenca,

Klik hier als u het feest van dank en vreugde gemist hebt.

P.S. Savia Flamenca inhuren voor een feestje of een viering? Hier vindt u alle info.